Özgüven kişinin kendi becerilerine/yeteneklerine, duygularına, düşüncelerine, değerlerine, ilgilerine güvenmesi ve kendisini sevmesi olarak tanımlanabilir.Özgüven, hayatın ilk yıllarındaki temel ihtiyaçlarımızın karşılanmasından itibaren inşa edilir ve gelişimi hayat boyu devam eder özellikle yaşamın ilk 2 yılı özgüven gelişimi için çok kıymetlidir. Bebeğe yeterli ilgi, şefkat, bakım, sevgi verilmesi özgüven oluşumunun temelidir. Daha sonrasında çocuğa ilk yıllarında verilen mesajlar, anne ve babanın çocuğa karşı tutumu, ebeveynlik stilleri (ihmalkar, koruyucu vb.), ebeveynlerin çocuktan beklentileri çocuğun kendine dair olumlu düşünceler geliştirmesine, çocukta özgüven oluşmasına yardımcı olur. Otizmli çocuklarda ise görülen motor beceri sınırlılıkları, duyusal problemler, etkileşim iletişim sorunları, çocuğa yeterli bakım verilmemesi, ailenin aşırıcı koruyucu veya ihmalkar tutumları,çocuğun arkadaşları veya kardeşleriyle kıyaslanması, okulda dışlanma, aşağılanma, zorbalığa maruz kalma özgüven gelişimini olumsuz yönde etkilemektedir.Bunun sonucu olarak da problem çözme becerisi gelişmemiş, anne-babaya bağımlı, sorumluluk alamayan, duygularını ve düşüncelerini ifade etmekte zorlanan, yeni girilen bir ortamda kaygılanan, güvende hissettiği kişilerin yanından ayrılmak istemeyen,sosyal ortamlardan kaçınan kısaca özgüveni düşük çocuklar yetişmesine neden olmaktadır. Peki özgüven eksikliğini gidermek için neler yapılmalıdır?Başarılı olduğu konularda takdir edilmeli, çocukta gözlenen olumlu davranışlar övülmelidir. Çocukla konuşulmalı, birlikte zaman geçirilmeli, duygu ve düşüncelerini ifade etmesi sağlanmalıdır. Her an sevildiği, özel olduğu hissettirilmelidir. İlgi duyduğu faaliyetlere yönelmesi sağlanmalıdır.Bu sayede yeteneklerini de keşfedebilmelidir.