Otizm, erken çocukluk döneminde ortaya çıkan, çocukların günlük yaşam işlevlerini gerçekleştirmede sorunlar yaşamalarına neden olan, farklı bağlamlarda ve derecelerde gözlenen, sosyal etkileşim ve iletişim yetersizliklerinin yanı sıra sınırlı ve yineleyici davranış, ilgi ve etkinlik örüntüleriyle karakterize nöro-gelişimsel bir bozukluktur. Otizmi olan çocukların büyük bir kısmının problem davranış sergiledikleri bilinmektedir. Problem davranışlar otizmi olan çocukların etkileşim ve iletişim becerilerinin gelişiminde yetersizliklere yol açmakta, öğretimi kesintiye uğratmakta ve bu çocukların normal gelişim gösteren akranlarıyla etkileşim kurmalarını engelleyerek sosyal olarak ayrışmalarına neden olmaktadır. Problem davranışlar; sıklık, süre ve yoğunluk açısından kültürel normlara uymayan, çocukların kendilerinin ya da başka çocukların öğrenmelerini engelleyen, sosyal ilişkileri ve sosyal etkileşimi olumsuz yönde etkileyen, çocuğun kendisine ya da diğer çocuklara zarar veren ve uzun süre devam eden davranışlardır. Alanyazına dayalı olarak otizmi olan çocuklar tarafından sergilenen problem davranışları; kendini uyarıcı ve yinelenen davranışlar, kendine zarar verici davranışlar, saldırgan davranışlar, alışılmışın dışında yeme davranışları ve takıntılı davranışlar şeklinde sınıflamak mümkündür.

Otizmi olan çocuklar, aynılığı koruma istediğinde olmaları, etkinlik ya da ortam değişikliklerinde tahmin edilebilirliğe gereksinim duymaları ve sınırlı davranış biçimlerine sahip olmaları nedeniyle bir etkinlikten ya da ortamdan diğerine geçmede ve rutin değişikliklerine uyum sağlamada normal gelişim gösteren çocuklara oranla daha fazla güçlük yaşamaktadırlar. Ayrıca otizmi olan çocukların; sıradaki etkinliğin ne olacağını tahmin etmede, yönergeleri anlamada, çevreden gelen ipuçlarını algılamada ve etkinliğin basamakları arasındaki ilişkiyi kavramada zorlanmaları da bu çocukların geçişler sırasında yaşadıkları sorunları artırmaktadır.